എനിക്കിപ്പോഴും അറിയില്ല ഏത് അസുഖത്തിന്റെ പുറത്താണ് ഞാനാ സാഹസത്തിന് മുതിര്ന്നതെന്ന്. നാട്ടില് കേരളോത്സവം നടക്കുന്ന സമയം. എന്റെ പ്രായക്കാരെല്ലാം പാട്ടായും ഡാന്സായുമൊക്കെ ഓരോ പരിപാടികളില് പങ്കെടുക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ ഇതൊന്നും എനിക്ക് പറഞ്ഞ പണിയല്ല. പിന്നെ അല്പം ജാടയൊക്കെ കാണിക്കാന് സ്കോപ്പുള്ളത് പ്രസംഗ മത്സരത്തിനാണ്. കൂടുതലൊന്നും ആലോചിക്കാതെ ചാടി അതിന് തന്നെ പേര് കൊടുത്തു. മത്സരത്തിന്റെ മുഖ്യ സംഘാടകനായി UKDR എന്ന പേരില് കൊടിയത്തൂരിലെ കലാ സാംസ്കാരിക രംഗങ്ങളില് നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്ന ഉസ്സന് മാസ്റ്റര് ഉണ്ട്. മാഷിനാണെങ്കില് എന്നെ നല്ല പരിചയവും ഉണ്ട്.
പ്രസംഗ മത്സരം ആയതുകൊണ്ട് ലോക്കല് ബുജികളെല്ലാം വേദിയില് ഉണ്ടെന്നും ഞാന് മനസ്സിലാക്കി. വരട്ടെ.. എല്ലാരേം ഒന്ന് ഞെട്ടിക്കണം. പരിപാടി നടക്കുന്നത് ചെറുവാടിയിലെ LP സ്കൂളില്. മത്സരത്തില് പങ്കെടുക്കുന്ന എല്ലാരേയും ഒരു ക്ലാസ്സ് മുറിയിലേക്ക് വിളിച്ചു. നോക്കുമ്പോള് കോളേജ് ലെവലില് ഉള്ള നാട്ടിലെ ഒരു വിധം എല്ലാരും ഉണ്ട് മത്സരത്തിന്. കൂട്ടത്തില് ഏറ്റവും ചെറിയ ഐറ്റം ഞാനാണ്. ഇവന് ഇവിടെന്ത് കാര്യം എന്ന രീതിയില് അവരൊക്കെ എന്നെ നോക്കുന്നുമുണ്ട്. പക്ഷെ ഞാനാരെയും മൈന്ഡ് ചെയ്തില്ല. പക്ഷെ കളി മാറിയത് പ്രസംഗിക്കാനുള്ള വിഷയം കയ്യില് കിട്ടിയപ്പോഴാണ്. 'ദേശീയോദ്ഗ്രഥനം".പടച്ചോനെ പെട്ടല്ലോ. ഇതെന്താവും സംഗതി, ഏതായാലും ഞാന് കേട്ടിട്ടില്ല. മുന്നും പിന്നും നോക്കാതെ ചെന്ന് ചാടിയ അബദ്ധം. നല്ല ക്ഷീണവും വിറയലും തോന്നുന്നു. മത്സരം തുടങ്ങാന് സമയമായി എന്ന അറിയിപ്പും വന്നതോടെ അത് കൂടുതലായി. എന്തെങ്കിലും ചെയ്തേ പെട്ടു. ഞാന് ആലോചിച്ചു. എന്തും നേരിടാനുള്ള ധൈര്യം വേണം. ഉസ്സന് മാഷൊന്ന് മാറിയ തക്കത്തിന് ഞാന് പുറത്തിറങ്ങി. സ്കൂളിന്നു എന്റെ വീട്ടിലെത്താന് കണ്ണടച്ച് തുറക്കേണ്ട സമയമേ വേണ്ടൂ. അല്ലെങ്കില് ഞാനത്ര സമയമേ എടുത്തുള്ളൂ.
സ്റ്റേജില് കയറി നിന്ന് വിയര്ക്കുന്നതിനേക്കാള് ആരോഗ്യകരം ഓടി വിയര്ക്കുന്നതാണ്. നാലാളുടെ മുമ്പില് നാണം കേടുന്നതിനേക്കാള് ഭേദം ഇത് തന്നെയാണ്. ഏതായാലും എന്റെ പ്രസംഗം ഇല്ലാതെ അവിടെ പരിപാടി നടന്നു.
വൈകുന്നേരം ക്രിക്കറ്റ് ബാറ്റുമായി പുറത്തേക്കു പോവുമ്പോള് മുമ്പില് ഉസ്സന് മാസ്റ്റര്. " നീ മുങ്ങി ല്ലേ " ? എന്ന മാഷിന്റെ ചോദ്യത്തിനു ഞാന് പറഞ്ഞ മറുപടി എന്തായാലും മാഷ് ഇത്രയും കൂട്ടി ചേര്ത്തു. " നീ പങ്കെടുക്കേണ്ടിയിരുന്നത് പ്രസംഗത്തിനല്ല.. ഓട്ടത്തിനായിരുന്നു ". ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ഉസ്സന് മാഷ് നടന്നു നീങ്ങി.
(കഴിഞ്ഞ വര്ഷം അര്ബുദം ബാധിച്ച് ഉസ്സന് മാഷ് വിടപറഞ്ഞു. മാഷിന്റെ ഓര്മ്മകള്ക്ക് മുമ്പില് ഞാനീ കുറിപ്പ് സമര്പ്പിക്കുന്നു).
Sunday, May 16, 2010
Tuesday, May 11, 2010
ഇവര് അനുഭവിക്കണം
ഇതൊരു പുതിയ വിഷയമല്ല. എന്നാല് ധാര്മിക മൂല്യങ്ങള്ക്ക് വില കല്പ്പിക്കാത്തൊരു സമൂഹം നിലനില്ക്കുവോളം ഇതിന്റെ പ്രസക്തി നഷ്ടപ്പെടുകയുമില്ല.റിയാലിറ്റി ഷോകളില് നിന്നും രക്ഷപ്പെടാന് ചാനലുകള് മാറ്റി മാറ്റി പിടിക്കുമ്പോഴാണ് ജീവന് ടീവിയില് ഒരു പ്രോഗ്രാം ശ്രദ്ധയില് പെട്ടത്. സ്വന്തം ബന്ധുക്കളാല് തന്നെ തെരുവിലെറിയപ്പെട്ട അച്ഛനമ്മമാരെ കുറിച്ചുള്ള ആ പരിപാടി കണ്ട വിഷമം അത്ര വേഗത്തില് മാഞ്ഞുപോവില്ല മനസാക്ഷിയുള്ളവര്ക്ക്.
വിഷു കഴിഞ്ഞല്ലോ, ആരെങ്കിലും കാണാന് വന്നിരുന്നോ അമ്മയെ എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഒരമ്മ നല്കിയ മറുപടി കേള്ക്കൂ...
"ആറ് മാസമായി വീട്ടില് നിന്നാരെങ്കിലും വന്നിട്ട്. മകന് കൊണ്ടാക്കിയതാണ് ഇവിടെ. അവന് തിരക്കിലാവും." പക്ഷെ ഒരാഘോഷ ദിവസം പോലും മാറ്റിനിര്ത്താന് മാത്രം ജന്മം നല്കി എന്നതിലപ്പുറം എന്ത് തെറ്റാണ് ഈ അമ്മ ചെയ്തത്? എന്തൊരു ചൈതന്യമാണ് ഈ അമ്മയുടെ മുഖത്ത്. വെറ്റില ചെല്ലവും പാല്പുഞ്ചിരിയുമായി ഇങ്ങിനെ ഒരമ്മ വീടിന്റെ പൂമുഖത്ത് ഇരിക്കുന്നത് സ്വപ്നം കണ്ടാല് തന്നെ കിട്ടും പുണ്യം. സ്വന്തം കുഞ്ഞുങ്ങള് മുലകുടിക്കുന്നത് കാണുമ്പോഴെങ്കിലും ഓര്ക്കാതിരിക്കുമോ ജന്മം നല്കിയ മാതാപിതാക്കളെ? ഹൃദയത്തിനു പകരം കരിങ്കല്ലുമായി ജീവിക്കുന്ന ഇവരൊന്നും അനുഭവിക്കാതെ ജീവിച്ചു തീര്ക്കില്ല ഈ ജന്മമൊന്നും. ഇങ്ങിനെ ശപിക്കാന് ആ അമ്മമാര്ക്ക് കഴിയില്ലായിരിക്കാം. പക്ഷെ, ഈ വേദന കാണുന്ന ഏതൊരാളുടെയും ചെറിയൊരു ശാപം മതിയാവും അവര്ക്കനുഭവിക്കാന് .
മറ്റൊരമ്മയുടെ സങ്കടം കേള്ക്കൂ. "തോന്നൂട്ടിനാലില് വന്നതാ ഇവിടെ. സമ്പത്തെല്ലാം അവര് അടിച്ചുമാറ്റി. ബന്ധുക്കള് കുറേയുണ്ട്. പക്ഷെ ആരും വരാറില്ല. "
നീണ്ട പതിനെട്ടു വര്ഷങ്ങള് ഈ അഗതിമന്ദിരത്തില് വിധിയോട് പൊരുത്തപ്പെട്ട് ജീവിക്കുന്ന ഈ അമ്മ. ഇക്കാലമത്രയും ഈ അമ്മ സഹിച്ച സങ്കടത്തിന്റെ പാപമുണ്ടല്ലോ, ഇനിയിരൊരു പത്ത് ജന്മം ഏത് രൂപത്തില് ജനിച്ചു മരിച്ചാലും കിട്ടില്ല പാപമോക്ഷം.
ഇനിയുമുണ്ടിവിടെ അശരണരുടെ രോദനങ്ങള്. മകനും മകളും തിരിഞ്ഞു നോക്കാത്തവര്, അല്ലെങ്കില് അവരുടെ അവഗണനയില് മടുത്ത് സ്വയം ഒഴിഞ്ഞുകൊടുത്തവര്. ഇവരീ അഭയകേന്ദ്രങ്ങളില് സന്തുഷ്ടരാവാം. പക്ഷെ, ഇതാണോ ഇവരര്ഹിക്കുന്നത്. സ്വന്തം മക്കളാല് സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ട , മക്കളെയും പേരമക്കളേയും കളിപ്പിചിരിക്കേണ്ട ഈ പ്രായത്തില് ഒട്ടും മനസാക്ഷിക്കുത്തില്ലാതെ ഇവരെ തെരുവിലെറിഞ്ഞവരെ മനുഷ്യര് എന്ന് വിളിക്കാന് എനിക്കറപ്പുണ്ട്.
മാതൃത്തത്തിന്റെ വിലയറിയാത്ത ഈ നാല്കാലി ജന്മങ്ങളുടെ ജീവിതം, അവര്ക്കുള്ള വിധി ,ഞാന് നേരത്തെ പറഞ്ഞ പോലെ ഇവിടെ തന്നെ അനുഭവിച്ചു തീരണം.
ഇതിലൊരമ്മ പോലും പ്രത്യക്ഷത്തില് മക്കളെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയില്ല എന്നതില് തന്നെയുണ്ട് ഒരമ്മയുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ ആഴം. മാതാപിതാക്കളെ സംരക്ഷിക്കാത്ത മക്കള്ക്ക് ശിക്ഷ നല്കാന് പുതിയ നിയമം തന്നെ നാട്ടില് ഇതിപ്പോഴും നടക്കുന്നു.
പക്ഷെ ഈ പരിപാടി ഇങ്ങിനെയല്ല അവതരിപ്പിക്കേണ്ടിയിരുന്നത്. നിസ്സഹായരായ ഈ അമ്മമാരെ സമൂഹത്തിന്റെ സഹതാപത്തിന് മുമ്പില് എറിഞ്ഞു കൊടുക്കേണ്ടിയിരുന്നതിന് പകരം ഇവരെ ഒറ്റപ്പെടുതിയവരെ തിരഞ്ഞു പിടിച്ചു സമൂഹത്തിനു മുന്നില് കുറ്റവിചാരണ ചെയ്യുകയായിരുന്നു വേണ്ടത്. ആവിശ്യത്തിലധികം അനാവിശ്യം കാണിക്കുന്ന മാധ്യമങ്ങള്ക്ക് ഇങ്ങിനെയും ആവാം ചില സാമൂഹ്യ ധര്മ്മങ്ങള്
വിഷു കഴിഞ്ഞല്ലോ, ആരെങ്കിലും കാണാന് വന്നിരുന്നോ അമ്മയെ എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഒരമ്മ നല്കിയ മറുപടി കേള്ക്കൂ...
"ആറ് മാസമായി വീട്ടില് നിന്നാരെങ്കിലും വന്നിട്ട്. മകന് കൊണ്ടാക്കിയതാണ് ഇവിടെ. അവന് തിരക്കിലാവും." പക്ഷെ ഒരാഘോഷ ദിവസം പോലും മാറ്റിനിര്ത്താന് മാത്രം ജന്മം നല്കി എന്നതിലപ്പുറം എന്ത് തെറ്റാണ് ഈ അമ്മ ചെയ്തത്? എന്തൊരു ചൈതന്യമാണ് ഈ അമ്മയുടെ മുഖത്ത്. വെറ്റില ചെല്ലവും പാല്പുഞ്ചിരിയുമായി ഇങ്ങിനെ ഒരമ്മ വീടിന്റെ പൂമുഖത്ത് ഇരിക്കുന്നത് സ്വപ്നം കണ്ടാല് തന്നെ കിട്ടും പുണ്യം. സ്വന്തം കുഞ്ഞുങ്ങള് മുലകുടിക്കുന്നത് കാണുമ്പോഴെങ്കിലും ഓര്ക്കാതിരിക്കുമോ ജന്മം നല്കിയ മാതാപിതാക്കളെ? ഹൃദയത്തിനു പകരം കരിങ്കല്ലുമായി ജീവിക്കുന്ന ഇവരൊന്നും അനുഭവിക്കാതെ ജീവിച്ചു തീര്ക്കില്ല ഈ ജന്മമൊന്നും. ഇങ്ങിനെ ശപിക്കാന് ആ അമ്മമാര്ക്ക് കഴിയില്ലായിരിക്കാം. പക്ഷെ, ഈ വേദന കാണുന്ന ഏതൊരാളുടെയും ചെറിയൊരു ശാപം മതിയാവും അവര്ക്കനുഭവിക്കാന് .
മറ്റൊരമ്മയുടെ സങ്കടം കേള്ക്കൂ. "തോന്നൂട്ടിനാലില് വന്നതാ ഇവിടെ. സമ്പത്തെല്ലാം അവര് അടിച്ചുമാറ്റി. ബന്ധുക്കള് കുറേയുണ്ട്. പക്ഷെ ആരും വരാറില്ല. "
നീണ്ട പതിനെട്ടു വര്ഷങ്ങള് ഈ അഗതിമന്ദിരത്തില് വിധിയോട് പൊരുത്തപ്പെട്ട് ജീവിക്കുന്ന ഈ അമ്മ. ഇക്കാലമത്രയും ഈ അമ്മ സഹിച്ച സങ്കടത്തിന്റെ പാപമുണ്ടല്ലോ, ഇനിയിരൊരു പത്ത് ജന്മം ഏത് രൂപത്തില് ജനിച്ചു മരിച്ചാലും കിട്ടില്ല പാപമോക്ഷം.
ഇനിയുമുണ്ടിവിടെ അശരണരുടെ രോദനങ്ങള്. മകനും മകളും തിരിഞ്ഞു നോക്കാത്തവര്, അല്ലെങ്കില് അവരുടെ അവഗണനയില് മടുത്ത് സ്വയം ഒഴിഞ്ഞുകൊടുത്തവര്. ഇവരീ അഭയകേന്ദ്രങ്ങളില് സന്തുഷ്ടരാവാം. പക്ഷെ, ഇതാണോ ഇവരര്ഹിക്കുന്നത്. സ്വന്തം മക്കളാല് സംരക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ട , മക്കളെയും പേരമക്കളേയും കളിപ്പിചിരിക്കേണ്ട ഈ പ്രായത്തില് ഒട്ടും മനസാക്ഷിക്കുത്തില്ലാതെ ഇവരെ തെരുവിലെറിഞ്ഞവരെ മനുഷ്യര് എന്ന് വിളിക്കാന് എനിക്കറപ്പുണ്ട്.
മാതൃത്തത്തിന്റെ വിലയറിയാത്ത ഈ നാല്കാലി ജന്മങ്ങളുടെ ജീവിതം, അവര്ക്കുള്ള വിധി ,ഞാന് നേരത്തെ പറഞ്ഞ പോലെ ഇവിടെ തന്നെ അനുഭവിച്ചു തീരണം.
ഇതിലൊരമ്മ പോലും പ്രത്യക്ഷത്തില് മക്കളെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയില്ല എന്നതില് തന്നെയുണ്ട് ഒരമ്മയുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ ആഴം. മാതാപിതാക്കളെ സംരക്ഷിക്കാത്ത മക്കള്ക്ക് ശിക്ഷ നല്കാന് പുതിയ നിയമം തന്നെ നാട്ടില് ഇതിപ്പോഴും നടക്കുന്നു.
പക്ഷെ ഈ പരിപാടി ഇങ്ങിനെയല്ല അവതരിപ്പിക്കേണ്ടിയിരുന്നത്. നിസ്സഹായരായ ഈ അമ്മമാരെ സമൂഹത്തിന്റെ സഹതാപത്തിന് മുമ്പില് എറിഞ്ഞു കൊടുക്കേണ്ടിയിരുന്നതിന് പകരം ഇവരെ ഒറ്റപ്പെടുതിയവരെ തിരഞ്ഞു പിടിച്ചു സമൂഹത്തിനു മുന്നില് കുറ്റവിചാരണ ചെയ്യുകയായിരുന്നു വേണ്ടത്. ആവിശ്യത്തിലധികം അനാവിശ്യം കാണിക്കുന്ന മാധ്യമങ്ങള്ക്ക് ഇങ്ങിനെയും ആവാം ചില സാമൂഹ്യ ധര്മ്മങ്ങള്
Saturday, May 1, 2010
കേള്ക്കാതെ പോയ ഒസ്യത്ത് (എന്റെ തെറ്റ്)
ഉപ്പ മരിക്കുന്നതിന്റെ ഒരു ആറ് മാസം മുമ്പ്. അമൃത ഹോസ്പിറ്റലില് ഒരു ഓപ്പറേഷന് സമയവും കാത്ത് ഏറണാകുളത്തെ യാത്ര നിവാസില് ഞങ്ങളെല്ലാം ഉണ്ട്. ഒരാഴ്ചത്തെ അവധിക്ക് ഉപ്പയെ കാണാന് വന്നതാണ് ഞാന്. എന്റെ ഓരോ അവധിക്കാലവും സന്തോഷത്തോടെ കാത്തിരിക്കാറാണ് ഉപ്പ. നാട്ടിലെ ദിവസങ്ങള് ഞാനെങ്ങിനെ ചിലവിടണം എന്നതിനെ കുറിച്ച് ഒരു രൂപരേഖ തന്നെ ഉണ്ടാക്കിയിരിക്കും ഉപ്പ. അതും എന്റെ മനസ്സിനും ആഗ്രഹങ്ങള്ക്കും അനുസരിച്ച്. മുതിര്ന്നിട്ടും ഉപ്പയെടുക്കുന്ന ആ സ്വാതന്ത്ര്യം ഞാനസ്വദിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ഇന്നിപ്പോള് ഈ വരവ്? എയര്പോര്ട്ടില് നിന്നും നേരെ ആശുപത്രിയിലേക്ക്. പ്രസന്നമായി പുഞ്ചിരിയോടെ വീടിന്റെ പൂമുഖത് എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നതിന് പകരം ഒന്ന് ചിരിക്കാന് തന്നെ പണിപ്പെട്ട് ഇവിടെ ഓപ്പറേഷന്റെ ഊഴവും കാത്ത്. അല്ലെങ്കില് വന്നു കയറുമ്പോള് തന്നെ ഒരുപാട് വിശേഷങ്ങള് കാണും ഉപ്പാക്ക് പറയാന്. ചെന്തെങ്ങില് കുല കൂടിയതും ചെമ്പകം പൂക്കാത്തതും എന്തിനു ഒരു പുതിയ റോസ് വിരിഞ്ഞത് പോലും വാര്ത്തയാണ് . ഉപ്പയില് നിന്നും പകര്ന്നു കിട്ടിയ വായന ശീലം. അത് കുറയുന്നതില് പരിഭവിക്കും. വായിച്ചതിനെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞാല് സന്തോഷവും വിശകലനവും.
ഉപ്പ എഴുതിയത് ആദ്യം എനിക്കയച്ചുതരും. അഭിപ്രായം നല്ലതെങ്കില് സ്വീകരിക്കും.ഇതെല്ലം ആലോചിച്ചിരിക്കെ ഉമ്മ മുറിയിലേക്ക് കയറിവന്നു.
"മന്സൂ...ഉറങ്ങിയോ നീ, ഉപ്പ വിളിക്കുന്നുണ്ട്"
ഞാന് ഇറങ്ങി നടന്നു. എന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞത് ഉമ്മ കണ്ടിരിക്കുമോ. അല്ലെങ്കിലും ഉമ്മക്കിതൊക്കെ ശീലമായി. ഒരു വര്ഷത്തോളമായി ആശുപത്രിയും ഓപ്പറേഷനും ഒക്കെയായി ഉപ്പയോടൊപ്പം. വാക്കിലും നടപ്പിലുമൊക്കെ ഒരു ധൈര്യം വന്നിട്ടുണ്ട് ഉമ്മാക്ക് . അനുഭവങ്ങള് നല്കിയ കരുത്ത്. അത് നല്ലതാണ്. ഞാനാലോചിച്ചു.
"ഉപ്പാ", ഞാന് പതുക്കെ വിളിച്ചു, തലയിണയില് ചാരി അല്പം മേല്പ്പോട്ടിരുന്നു. പിന്നെ എന്റെ കൈപിടിച്ച് തഴുകി ഒന്നും മിണ്ടാതെ കുറച്ചു സമയം.
പിന്നെ പതുക്കെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. ഒട്ടും പതറാതെ, " മന്സൂ, ഞാന് പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു കേള്ക്കുക. മൂത്ത കുട്ടി എന്ന നിലയില് നീ അറിയേണ്ട കാര്യങ്ങള്, ചുമതലകള്.
ഉപ്പക്കിനി അധികം നാളുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് എന്റെ ഒസ്യത്തായി നീ ഇതിനെ എടുക്കുക". ഞാന് ഉപ്പയെ തടഞ്ഞു. വേണ്ട, എനിക്കിപ്പോള് കേള്ക്കണ്ട. അതിനുള്ള ഒരു മനസ്ഥിതിയിലല്ല ഞാനിപ്പോള്. ഉപ്പ വീണ്ടും പറഞ്ഞു. "പിന്നെ, ഉപ്പ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന വിഷമം നിനക്കുണ്ടാവരുത്. അതുകൊണ്ടാണ്". പഖെ ഞാന് സമ്മതിച്ചില്ല. ഞാന് തിരിച്ചു നടന്നു. വാതിലിനരുകില് ഉമ്മ. നിനക്കത് കേള്ക്കാമായിരുന്നു എന്ന് ഉമ്മയുടെ കണ്ണുകള് എന്നോട് പറയുന്നത് പോലെ തോന്നി.
പക്ഷെ സാധിക്കില്ലായിരുന്നു. കാരണം ഉപ്പ ഇല്ലാതാവുന്ന ഒരു ദിവസം സങ്കല്പ്പിക്കാന് ദുര്ബലമായ എന്റെ മനസ്സ് തയ്യാറല്ലായിരുന്നു. തീര്ച്ചയായും ആയുസ്സിന്റെ ദൈര്ഘ്യം തീരുമാനിക്കുന്നത് സര്വ്വശക്തന് തന്നെ. ഉപ്പയുടെ കാര്യത്തില് ഒരത്ഭുതം തന്നെ സംഭവിക്കേണ്ടിയിരുന്നു തിരിച്ചുവരാന്.എന്നിട്ടും ഞാനാ അത്ഭുതം പ്രതീക്ഷിച്ചു. പരാജയപ്പെട്ടു.
ഇന്നും കേള്ക്കാതെപോയ ആ ഒസ്യതിന്റെ നഷ്ടബോധം എന്നെ വേട്ടയാടുന്നു. കുറച്ചുകൂടെ പക്വമായി ചിന്തിക്കമായിരുന്നു അന്നെനിക്ക്. ഒരു ഭീരുവിനെ പോലെ ഒളിച്ചോടിയ എന്നെ ഉപ്പ എങ്ങിനെ കണ്ടിട്ടുണ്ടാവും? എന്തായിരിക്കും ഉപ്പ പറയാന് ആഗ്രഹിച്ചത്?
മനപ്പൂര്വമല്ലാത്ത തെറ്റ്. പക്ഷെ ഇതിനു പ്രായശ്ചിത്തമില്ല. പ്രതിസന്ധികളെ നേരിടുന്നതില് പരാജയപ്പെട്ടു ഞാന്. കുറേകൂടെ ഗൗരവത്തോടെ സമീപിക്കേണ്ടിയിരുന്നു അന്ന്. എങ്കില് ഈ നഷ്ടബോധം എന്നെ വേട്ടയാടുമായിരുന്നില്ല.
ഉപ്പ എഴുതിയത് ആദ്യം എനിക്കയച്ചുതരും. അഭിപ്രായം നല്ലതെങ്കില് സ്വീകരിക്കും.ഇതെല്ലം ആലോചിച്ചിരിക്കെ ഉമ്മ മുറിയിലേക്ക് കയറിവന്നു.
"മന്സൂ...ഉറങ്ങിയോ നീ, ഉപ്പ വിളിക്കുന്നുണ്ട്"
ഞാന് ഇറങ്ങി നടന്നു. എന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞത് ഉമ്മ കണ്ടിരിക്കുമോ. അല്ലെങ്കിലും ഉമ്മക്കിതൊക്കെ ശീലമായി. ഒരു വര്ഷത്തോളമായി ആശുപത്രിയും ഓപ്പറേഷനും ഒക്കെയായി ഉപ്പയോടൊപ്പം. വാക്കിലും നടപ്പിലുമൊക്കെ ഒരു ധൈര്യം വന്നിട്ടുണ്ട് ഉമ്മാക്ക് . അനുഭവങ്ങള് നല്കിയ കരുത്ത്. അത് നല്ലതാണ്. ഞാനാലോചിച്ചു.
"ഉപ്പാ", ഞാന് പതുക്കെ വിളിച്ചു, തലയിണയില് ചാരി അല്പം മേല്പ്പോട്ടിരുന്നു. പിന്നെ എന്റെ കൈപിടിച്ച് തഴുകി ഒന്നും മിണ്ടാതെ കുറച്ചു സമയം.
പിന്നെ പതുക്കെ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. ഒട്ടും പതറാതെ, " മന്സൂ, ഞാന് പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു കേള്ക്കുക. മൂത്ത കുട്ടി എന്ന നിലയില് നീ അറിയേണ്ട കാര്യങ്ങള്, ചുമതലകള്.
ഉപ്പക്കിനി അധികം നാളുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് എന്റെ ഒസ്യത്തായി നീ ഇതിനെ എടുക്കുക". ഞാന് ഉപ്പയെ തടഞ്ഞു. വേണ്ട, എനിക്കിപ്പോള് കേള്ക്കണ്ട. അതിനുള്ള ഒരു മനസ്ഥിതിയിലല്ല ഞാനിപ്പോള്. ഉപ്പ വീണ്ടും പറഞ്ഞു. "പിന്നെ, ഉപ്പ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന വിഷമം നിനക്കുണ്ടാവരുത്. അതുകൊണ്ടാണ്". പഖെ ഞാന് സമ്മതിച്ചില്ല. ഞാന് തിരിച്ചു നടന്നു. വാതിലിനരുകില് ഉമ്മ. നിനക്കത് കേള്ക്കാമായിരുന്നു എന്ന് ഉമ്മയുടെ കണ്ണുകള് എന്നോട് പറയുന്നത് പോലെ തോന്നി.
പക്ഷെ സാധിക്കില്ലായിരുന്നു. കാരണം ഉപ്പ ഇല്ലാതാവുന്ന ഒരു ദിവസം സങ്കല്പ്പിക്കാന് ദുര്ബലമായ എന്റെ മനസ്സ് തയ്യാറല്ലായിരുന്നു. തീര്ച്ചയായും ആയുസ്സിന്റെ ദൈര്ഘ്യം തീരുമാനിക്കുന്നത് സര്വ്വശക്തന് തന്നെ. ഉപ്പയുടെ കാര്യത്തില് ഒരത്ഭുതം തന്നെ സംഭവിക്കേണ്ടിയിരുന്നു തിരിച്ചുവരാന്.എന്നിട്ടും ഞാനാ അത്ഭുതം പ്രതീക്ഷിച്ചു. പരാജയപ്പെട്ടു.
ഇന്നും കേള്ക്കാതെപോയ ആ ഒസ്യതിന്റെ നഷ്ടബോധം എന്നെ വേട്ടയാടുന്നു. കുറച്ചുകൂടെ പക്വമായി ചിന്തിക്കമായിരുന്നു അന്നെനിക്ക്. ഒരു ഭീരുവിനെ പോലെ ഒളിച്ചോടിയ എന്നെ ഉപ്പ എങ്ങിനെ കണ്ടിട്ടുണ്ടാവും? എന്തായിരിക്കും ഉപ്പ പറയാന് ആഗ്രഹിച്ചത്?
മനപ്പൂര്വമല്ലാത്ത തെറ്റ്. പക്ഷെ ഇതിനു പ്രായശ്ചിത്തമില്ല. പ്രതിസന്ധികളെ നേരിടുന്നതില് പരാജയപ്പെട്ടു ഞാന്. കുറേകൂടെ ഗൗരവത്തോടെ സമീപിക്കേണ്ടിയിരുന്നു അന്ന്. എങ്കില് ഈ നഷ്ടബോധം എന്നെ വേട്ടയാടുമായിരുന്നില്ല.
Subscribe to:
Posts (Atom)